Beste,

N.a.v. de nakende ‘internationale dag voor gevangenen’ willen we jullie laten bijbenen met het reilen en zeilen van Within-Without-Walls. Hier alvast een nog eens de uitnodiging voor 6 en 7 november a.s. Hopelijk mogen we jullie ontmoeten op een van de initiatieven. Zeer hartelijk welkom!

In dit jaar van de barmhartigheid … De gevangenen bezoeken

Maandag 7 november 2016 om 15 uur stipt
Begijnenstraat (en Sint-Rochusstraat, Nationalestraat, Aalmoezeniersstraat)
Antwerpen

We zingen liederen (met Jean Bosco Safari en de zangeressen van Keruna), maken een kring rond de gevangenis en ‘omarmen’ zo de gevangenen om te tonen dat we hen niet vergeten.

Gelieve allemaal een geel lintje op te spelden*

Within-Without-Walls vzw nodigt u van harte uit!
 

In augustus laatsleden was ik met Ange Masimengo (en haar twee kinderen) in Congo voor de opvolging van de gevangenisprojecten. Ange, die nu de Congolees-Belgische nationaliteit heeft, ging voor het eerst in zes jaar terug naar haar heimat. Het werd een beklijvende ervaring. Within-Without-Walls heeft ondertussen steun verleend aan vier gevangenissen in Congo. Grosso modo mogen we zeggen dat die steun goed gebruikt wordt. La prison de Beni waarvoor onze vzw tien jaar geleden in het leven werd geroepen draait behoorlijk goed. Eindelijk staat er een plichtsbewuste directeur aan het roer. Hij is het werk van de twee psychologen, Jacques en Solange, - die gesteund worden door WWW – erg genegen. Na jaren inzet voor water en voedsel is er nu meer tijd en energie voor de psychologische begeleiding van gevangenen en een eerste aanzet voor justice réparatrice. De directeur bekijkt mee de mogelijkheid om een specifieke ruimte te bouwen voor de individuele en groepssessies.

We zadelden onszelf op met een bomvol programma: onderhoud met de verantwoordelijke van de MONUC (die ons mee naar de plek nam waar een gevangene net was doodgeschoten omdat hij trachtte te ontsnappen), met de bisschop van het eerste uur mgr. Melchisédec, de trouwe vrienden-rafiki, matrassenkoop voor de jeugdgevangenis in Mulo, etc.

Misschien herinnert u zich nog het inferno van vorig jaar in de gevangenis van Lubero. We vonden daar toen bijna zestig gevangenen, uitgemergeld en zonder over toiletten te beschikken. Het voorbije jaar heeft WWW geld gestuurd voor de bouw van latrines. En die zijn er gekomen! Een verschil van dag en nacht. Onze partner, het vormingscentrum van Mulo onder begeleiding van de altijd vriendelijke père Charles Pataya, heeft ook een voedselprogramma op poten gekregen.

Terwijl Ange en haar kinderen familiebezoeken aflegde, reisde ik door naar Kinshasa om er het schildersproject met de jongeren te bezoeken. De resultaten van het atelier zijn pover; maar op de binnenkoer is nu wel een moestuin aangelegd. Ik had er een onderhoud met de verantwoordelijken en moedigde hen aan om de wenskaarten te blijven schilderen. In België verkoop ik ze als zoete broodjes.  In de grote gevangenis van Makala woonde ik er de viering bij, had een onderhoud met de Italiaanse zuster Anna en de vrouwelijke gedetineerden, en bezocht er een Belg die al ettelijke jaren achter tralies slijt.

Je zou willen dat Congo fascinerender dan dramatisch blijft. Helaas haalde ook nu het drama het van het avontuur. De terugkeer van Kinshasa naar de Kivustreek liep niet zonder horten en stoten. Ik zat vast in Goma omdat er plots geen vluchten terug naar Beni waren. Kapot vliegtuig volgens de ene, massacres volgens de andere. Het was onwezenlijk om een week eerder wakker te worden in een stad waar - officieel - 41 doden zijn gevallen; 277 volgens de bevolking. Naar verluidt werden de kinderen niet meegeteld en steeds meer wint de versie dat men lijken in de Semliki-rivier heeft gedumpt. Les amis congolais vragen zich luidop af wat België doet, niet doet, zou kunnen doen voor de huidige situatie in hun land. Iedereen vermoedt hoog oplaaiende conflicten in aanloop naar de verkiezingen waarvan iedereen overtuigd is dat ze er niet zullen komen. Enfin, ik twijfel er niet aan dat jullie mee blijven zoeken hoe we tussen Trump, Syrië en Callboys, Congo mee op de kaart kunnen blijven leggen. 

In het laatste communiqué via deze weg vernamen jullie dat het symposium t.g.v. het 10-jarig bestaan van Within-Without-Walls in extremis uitgesteld werd. Dat had enkel en alleen te maken met het plotse wegvallen van de externe sponsor die het voorbije anderhalf jaar garant stond voor mijn loon en een groot deel van de werkingskosten. We ervoeren hoe kwetsbaar je als organisatie bent bij dat genre afhankelijkheid. De raad van bestuur en vele sympathisanten hebben blijk gegeven van solidariteit en creativiteit. Momenteel ben ik deeltijds terug in dienst. Het werk blijft – gelukkig maar – uit zijn voegen barsten. We blijven zoeken naar middelen en vrijwilligers om dit werk zo goed mogelijk verder te zetten. In naam van gevangenen, van slachtoffers en van een betere wereld waarin we geloven. Zodra er een nieuwe datum uit de bus komt voor het symposium rond herstel of een alternatief in die zin, hoort u het van ons. 

Velen vragen hoe het gesteld is met het opvanghuis voor ex-gevangenen Catalpa waarvoor sommigen van jullie vorig jaar een naam suggereerden. Ondertussen zijn er toch al wat mannen via het project gepasseerd en enkelen zijn weer ‘gelanceerd’. Maar het blijft moeilijk om het dagelijkse leven echt vlot te laten lopen. Voorlopig blijft het project overeind maar het is ‘wankel’. 

De strijd voor de wereldwijde afschaffing van de doodstraf zit intussen in het dna van onze organisatie. Rond 10 oktober, de internationale dag tegen doodstraf, organiseren we al verschillende jaren een anti-doodstraf ontmoeting. Dit jaar was het ons plan om dit event te kaderen binnen het symposium en te focussen op de tegenstrijd tussen doodstraf  en restorative justice’. Bij mijn bezoeken aan terdoodveroordeelden in Texas en ook in hun brieven, merk ik hoe sommigen er in slagen om de uitzichtloosheid van de doodstraf te doorbreken. Jarenlange eenzame opsluiting onder de permanente dreiging van een executie, houdt hen niet tegen om te groeien in spiritualiteit en in menselijkheid.

Liefde, mededogen en vergiffenis zijn hiervoor de sleutelwoorden maar om het effect van die woorden ook echt voelbaar te maken,  hebben de terdoodveroordeelden herkenning nodig. Iets om voor te leven, een hoger doel.  Ze rekenen daarbij op de kracht van Hierboven maar evenzeer op vriendschap én het contact met mensen in de vrije wereld. In Texas is geen enkel fysiek contact mogelijk tussen de bezoeker en de gevangene, zelfs niet vlak voor de executie. Dat weegt fysiek en emotioneel erg zwaar maar het versterkt ook hun spirituele kracht.

In augustus, bij mijn laatste bezoek aan Texas deathrow  heb ik over dit alles lang en intens met terdoodveroordeelden kunnen praten.

Ik geloof heel oprecht dat Restorative Justice,  het recht is elke mens. Van gewone gevangenen, van terdoodveroordeelden, van mensen met slachtofferervaring  én van de hele maatschappij. 

De drie partijen moeten eerst tot inzicht komen, trachten te aanvaarden dat het verleden niet beter wordt en via voorzichtige toenadering groeien naar vergeving.  

Om dat concreet te maken neemt Within-Without-Walls het initiatief om in Livingston, dicht bij de terdoodveroordeelden, een ‘Shelter of Hope’ op te richten. Mensen samen te brengen van de drie partijen, daders, slachtoffers en maatschappij en te zien hoe we samen met en voor mekaar aan dat herstel kunnen timmeren. De afschaffing van de doodstraf is het ultieme doel, maar in afwachting kan een ‘Shelter of Hope’ uitgroeien tot een plek van herstel, van heling en vergeving. Als we die Shelter of Hope kunnen realiseren bouwen we weer een brug en brengen we restorative justice en death row dichter bij elkaar. We houden jullie op de hoogte hoe dit project mag groeien. 

Naar jaarlijkse gewoonte wordt er rond nieuwjaar een quiz georganiseerd voor de geïnterneerden in de gevangenis van Antwerpen. Ze zijn nog op zoek naar prijzen die de gevangenen op cel mogen hebben: koffiebekers, chocolade, een mooi kadertje, kalenders, douchegel, etc. Of zo’n leeslampje met een klem om op hun bed te steken ‘wat hun cel een beetje gezelliger maakt’. Wie iets wil bezorgen, kan dat afleveren op ons kantoor Sint-Jacobsmarkt 43, Antwerpen (tel. 03/231.61.65).
 

EN OOK NOG DIT

Op vrijdag 9 december zal De Gulden Tripel 2016 uitgereikt worden in De Notelaar, Lierselei 15, te Oostmalle. Iedereen welkom!

Verzoening maakt vrij als een vogel